now loading

Hanne van der Woude (1982)

Waar de mensen zijn gebleven.

Hanne van der Woude fotografeerde in de wijk Kronenburg. Het anonieme en afstandelijke uiterlijk van de vele flats in de wijk intrigeerde haar. Waar waren de mensen gebleven?
Vastbesloten om erachter te komen wie er hier woonden en om de wijk van een gezicht te voorzien, begon ze mensen aan te spreken. Ze kwam in contact met een gevarieerde groep mensen die gezamenlijk de wijk haar menselijkheid terug leken te geven. Al was deze er natuurlijk al.
In Van der Woudes beelden is er een duidelijke juxtapositie te zien tussen binnen en buiten. Als toeschouwer kijk je vrij letterlijk naar binnen, waardoor ze de toeschouwer op momenten bijna tot voyeur maakt. Tegelijkertijd is er een uitnodiging tot contact, alsof ze zegt: als je lang genoeg kijkt zul je ook hier de mensen vinden en dat ze zijn zoals alle anderen.

 

portret Hanne van der Woude©Melissa Fenijn

www.hannevanderwoude.com

Hanne van der Woude (1982)

Waar de mensen zijn gebleven.

Hanne van der Woude fotografeerde in de wijk Kronenburg. Het anonieme en afstandelijke uiterlijk van de vele flats in de wijk intrigeerde haar. Waar waren de mensen gebleven?
Vastbesloten om erachter te komen wie er hier woonden en om de wijk van een gezicht te voorzien, begon ze mensen aan te spreken. Ze kwam in contact met een gevarieerde groep mensen die gezamenlijk de wijk haar menselijkheid terug leken te geven. Al was deze er natuurlijk al.
In Van der Woudes beelden is er een duidelijke juxtapositie te zien tussen binnen en buiten. Als toeschouwer kijk je vrij letterlijk naar binnen, waardoor ze de toeschouwer op momenten bijna tot voyeur maakt. Tegelijkertijd is er een uitnodiging tot contact, alsof ze zegt: als je lang genoeg kijkt zul je ook hier de mensen vinden en dat ze zijn zoals alle anderen.

 

portret Hanne van der Woude©Melissa Fenijn

www.hannevanderwoude.com